۱۹
فروردين ۹۳
الان سه روزه که امیدم صبحهابهم پیام میده درحالیکه باورم نمیشد این اتفاق بیفته...یعنی دیگه امیدی به بازگشتش نداشتم ومن هم سر به لاک خودم فروبرده بودم.اونروزهم فقط زنگ زدم تاازسلامتش خبرداربشم ولی او بهم گفت که دنیایی حرف برای گفتن داره....
امشب هم بعد از تقریبا دو هفته، به وبلاگ امیدانه هام سر زده...اگرچه من هم دیگه اونجا رو آپدیت نکردم...
فکر نمیکنم اینجا حتی به ذهنشم خطور کنه و من هم فعلا قصد ندارم توی اون وبلاگ بنویسم، مگر اینکه اشتیاقش رو بهم اعلام کنه و خودش ازم بخواد...
