فرق

فرق است میان آنکه یارش در بر

با آنکه دو چشمِ انتظارش بر در..

درد

دردم از یار است و درمان نیز هم

دل فدای او شد و جان نیز هم...

اشک ناخواسته

امروز روز شنبه س.روز اول هفته... دوس ندارم گریه کنم اما دلم گرفته و اشک تو چشامه... کاشکی دیشب هم مثل همه شبهای ناامیدی خوابیده بودم و به خودم شوق و امید واهی نداده بودم تا حالا  دلم نگیره... حتی نمیدونم چه اتفاقی افتاده که 4 روز مونده خونه.... چقدر خسته م...:-(

مرخصی او

امروز هم هیچ خبری ازش نشد وتلفن دفتر کارش هم جواب نداد، فقط در جواب مسیج به ظاهر اشتباه من نوشته که خونه س. نگرانش شدم، آخه چرا هم چهارشنبه مونده خونه و هم شنبه.؟.. خداکنه حالش خوب باشه و اتفاقی براش نیفتاده باشه...:-S

شوق

امشب انتظار صبح قرارم رو ازم میگیره و ناخواسته لبخندی قلبی رو به لبم میاره...

مشابهت

این بازیگر تلویزیون هم،  دل منو بیشتر بیقرار میکنه، وقتی که با این همه شباهت، چهره امیدم رو درسیمای او هر شب و بخصوص امشب، تماشا می کنم و فقط خودش و خداش میدونه که کدوم بازیگر رو میگم.....

امید فردا...

امشب از یاد فردا و تصور او، دلم قیلی ویلی میره... دلتنگی و اشتیاق دلم رو زیر و رو می کنه... درست مثل کسی که با یارش قرار دیدار داره و از تصور لحظه دیدار، توی دلش خالی میشه بااین تفاوت که ما نه قراری داریم و نه دیداری، فقط یه احساسی نوید پیامک و شاید شنیدن صداشو بهم میده و توی دل هجران کشیده منو خالی میکنه...

پاستیل

دو روز پیش پسرم از سوپر همسایه برام پاستیل کرمی خریده و من در حسرت تقدیمش به کسی که تنها و تنها به عشق او، پاستیل میخوردم... کسی که خودش و فقط خودش از این پاستیلا برام میگرفت، اونم با کلی خاطره...

در تو

همت مردانه

همچو مجنون، گفتگو باخویشتن باید مرا

بی زبانم، همزبانی همچو من باید مرا

تا شوم روشنگر دلها، به آه آتشین

گرم خوئیهای شمع انجمن باید مرا

تا ز خاطر کوه محنت را براندازم، رهی

همت مردانه ای، چون کوهکن باید مرا